انسان همچون ستوني از نور در ميان خرابه هاي بابل ، نينوا ، پالمير و بمبئي ايستاد و در همان حال سرود جاودانگي سر داد : بگذار زمين هر آنچه را که داده است باز پس گيرد . زيرا من ، انسان ، پاياني ندارم

دوست عزيزم خسته نباشيد مطلب جذابي بود

سلام

خيلي جالب بود. اگه اين طوري باشه ما ها همه آلبرت انيشتن هستيم.

موفق باشيد.

ياعلي